Opracowania naukowe

opracowania z zarządzania

Ogólna sytuacja majątkowa

5/5 - (1 vote)

Jednym z etapów badania bilansu jest analiza powiązań i zależności między podstawowymi grupami aktywów i pasywów w celu dokonania oceny ogólnej sytuacji majątkowej przedsiębiorstwa.

Powiązania pomiędzy głównymi elementami bilansu są następujące:

Uwzględniając relacje poziome można obliczyć:

a) wskaźnik zastosowania kapitału własnego.

Zkw=

b) wskaźnik zastosowania kapitału obcego

Zko =

Pierwszy ze wskaźników określa stopień finansowania majątku trwałego przedsiębiorstwa. W tym przypadku obowiązuje tzw. złota reguła bilansowania. Znaczy to, że majątek trwały powinien być w pełni pokryty kapitałem własnym.

Ale niestety ta reguła niezwykle rzadko sprawdza się w gospodarce. Dlatego też przyjęto zasadę innej reguły tzn. złotej reguły bankowej, która mówi o tym, że majątek trwały powinien być pokryty przynajmniej kapitałem stałym (tj. kapitałem własnym i długoterminowym kapitałem obcym).

Natomiast drugi ze wskaźników tj. wskaźnik zastosowania kapitału obcego ustala relację między kapitałem obcym a majątkiem obrotowym, czyli stopień finansowania majątku obrotowego przez zobowiązania krótko- i długoterminowe.

Najkorzystniejsza sytuacja finansowa przedsiębiorstwa występuje gdy:

  1. Wskaźnik      zastosowania kapitału własnego jest większy od jedności,
    a zarazem wskazuje      tendencję rosnącą;
  1. Wskaźnik      zastosowania kapitału obcego jest mniejszy od jedności i wskazuje tendencję malejącą.

Sposób obliczenia tych 2 wskaźników na podstawie bilansu analitycznego spółki akcyjnej „Iks”:

a) Zkw0 =  = 2,788

Zkw1 =  = 2,571

Odchylenie = 2,571 – 2,788 = – 0,217

b) Zko0 =  = 0,844

Zko1 = = 0,811

Odchylenie = 0,811 – 0,844 = – 0,033

Wyniki obliczeń wskazują, że wskaźnik zastosowania kapitału własnego mimo, iż jest dość wysoki to ma jednak tendencję malejącą (odch. = -0,217).

Natomiast wskaźnik zastosowania kapitału obcego ma tendencję prawidłową

tzn. wartości wskaźnika są mniejsze od jedności a odchylenia są malejące

( = – 0,033).

Biorąc pod uwagę zależności pionowe oblicza się następujące wskaźniki:

a) wskaźnik struktury kapitału

Sk =

b) wskaźnik struktury majątku

Sm=

Wskaźnik struktury kapitału przedstawia relację kapitału własnego do zobowiązań krótko- i długoterminowych. O dobrej kondycji firmy świadczy wysoka wartość tego wskaźnika.

Wskaźnik struktury majątku (zwany inaczej stopniem uruchomienia majątku lub stopniem elastyczności) wyraża zdolność dostosowania się przedsiębiorstwa
do zmian na rynku. Występuje tu zależność odwrotnie proporcjonalna tzn. wraz ze wzrostem wskaźnika następuje zmniejszenie elastyczności oraz wraz ze spadkiem wskaźnika – zwiększenie elastyczności. Trzeba jednak zwrócić szczególną uwagę jaką działalność prowadzi przedsiębiorstwo. W przemyśle, ze względu na wymagania dużego wyposażenia technicznego wskaźnik ten kształtuje się na wysokim poziomie; natomiast np. w usługach – na niskim.

Sposób obliczania (dla naszej spółki) jest następujący:

a) Sk0 =  = 0,287

Sk1 = = 0,381

Odchylenie = 0,381 – 0,287 = +0,094

b) Sm0 =  = 0,087

Sm1 =  = 0,120

Odchylenie = 0,12 – 0,087 = +0,033

Na podstawie obliczeń można stwierdzić, że firma ta posiada słabą kondycję finansową. Nadzieją napiewa fakt, że ma rosnącą (ale bardzo niewiele) tendencję. Także w drugim przypadku (na podstawie obliczeń drugiego wskaźnika) dowiadujemy się, że jest to przedsiębiorstwo o małej i w dalszym ciągu spadającej elastyczności.

Na podstawie tych czterech czynników można zbudować wskaźniki syntetyczne, charakteryzujące ogólną sytuację majątkową przedsiębiorstwa.

Wskaźniki te można przedstawić na dwa sposoby:

1o. Iloraz wskaźnika zastosowania kapitału własnego i kapitału obcego

Wsf =

2o. Iloraz wskaźnika struktury kapitału i struktury majątku

Wsf =

W tych dwóch wskaźnikach pokazana jest ogólna struktura majątku i kapitału przedsiębiorstwa oraz sposób finansowania majątku. I tak zmniejszenie wskaźnika świadczy o pogorszeniu się sytuacji finansowej w przedsiębiorstwie, natomiast
o poprawie sytuacji – jego wzrost.

Wg przykładu:

ad. 1o. Wsf0 =  = 3,303

Wsf1 =  = 3,170

Odchylenie = 3,170 – 3,303 = – 0,133

lub

ad. 2o. Wsf0 =  = 3,303

Wsf1 =  = 3,170

Odchylenie = 3,170 – 3,303 = – 0,133

Ujemne odchylenie świadczy o pogarszaniu się sytuacji majątkowej i finansowej spółki.

Podejmowanie decyzji w przedsiębiorstwie

Rate this post

Efektywne kierowanie musi więc opierać się na racjonalnych decyzjach, podejmowanych przez menedżera w konsultacji ze współpracownikami. Podejmowanie decyzji uznaje się nawet za najważniejszą cześć planowania, będącego podstawowym czynnikiem w procesie kierowania. Sami kierownicy przyznają temu poglądowi rację, gdyż ich skuteczność działania często bywa oceniana na podstawie wyników podjętych decyzji. Podwładni także skłonni są przyznać rację takiemu poglądowi, gdyż większość decyzji kierowniczych dotyczy właśnie ich działania i pragną też uczestniczyć w ich podejmowaniu.

Podejmowanie decyzji jest to zatem proces myślowy polegający na świadomym ustaleniu kierunków i sposobów działania na podstawie  ustalonych celów, posiadanych informacji i dobrze przemyślanej oceny –  więc na rozstrzyganiu o tym jaką należy pracę wykonać (sporządzenie planu) i jak najlepiej ją wykonać, biorąc pod uwagę posiadane możliwości i przewidywane okoliczności działania.

Sposób podejmowania decyzji w głównej mierze zależy od stopnia złożoności problemu, który decyzja rozwiązuje.

Z punktu widzenia złożoności, problemy można podzielić na:

a)        proste – tzw. bieżące, zwyczajne – mające charakter operatywny, których rozwiązanie nie jest specjalnie pracochłonne, trudne i kosztowne

b)        złożone – tzw. podstawowe, zasadnicze – są one czasochłonne, skomplikowane pod względem rzeczowym i organizacyjnym, wymagają wielostronnych informacji i poważnych nakładów finansowych

c)         bardzo złożone – tzw. wyjątkowe, nadzwyczajne – rozwiązywanie tych problemów wymaga przewidywania przyszłych wydarzeń, a więc warunków w jakich  analizowany proces będzie zachodzić, i sił, które będą wpływać na ten proces.

 

Im jest on bardziej złożony, im wyższy jest stopień trudności jego rozwiązania – tym bardziej podejmowanie decyzji staje się procesem skomplikowanym, wymagającym działania zorganizowanego, uporządkowanego.

Decyzje menedżerskie muszą być wobec tego:

  • dobrze przemyślane – tzn. muszą uwzględniać różne możliwe rozwiązania;
  • podejmowane we właściwym czasie – wówczas kiedy wymagają tego nadchodzące zmiany;
  • realne – powinny brać pod uwagę realne możliwości, a więc odrzucać nadmierny optymizm i przesadną ostrożność;
  • ekonomiczne – powinny być wynikiem rzetelnych obliczeń, analiz i wnikliwego rozważenia wszelkich okoliczności;
  • skuteczne – powinny być szybko i umiejętnie doprowadzone do wykonawców, zrozumiałe przez nich i wykonane.

Jakość podejmowanych decyzji rozstrzyga o powodzeniu lub niepowodzeniu menedżera, toteż wszelkie decyzje powinny być oparte nie tylko na wyczuciu i intuicji, lecz także na rzetelnej wiedzy, informacjach i wyobraźni decydenta.

Dobry menedżer powinien zatem dbać o jak najlepsze przygotowanie procesu decydowania – tzn. tworzyć wizję przyszłości i rozsądne jej scenariusze, szczegółowo przemyśleć cały program działania i  pokonywać  bariery utrudniające podejmowanie decyzji.

Menedżer musi pamiętać, że decydowania należy się nauczyć – konieczne jest stałe dokształcanie i kształcenie się w sztuce podejmowania decyzji.

Planowanie w przedsiębiorstwie

Rate this post

Istnieje osiem rodzajów działań związanych z planowaniem, które każdy menedżer musi podejmować. Należy do nich zaliczyć:

  • przewidywanie – które polega na udzieleniu odpowiedzi menedżera na m.in. następujące pytania: jaka praca ma być wykonana, ile tej pracy jest i do kiedy musi zostać skończona?, w jaki sposób obciążenie pracą może ulec modyfikacjom, itp.;
  • programowanie – czyli ustalanie kolejności oraz ram czasowych operacji i wydarzeń niezbędnych do terminowego uzyskania rezultatów;
  • obsadzanie stanowisk – tj. ustalanie liczby i kwalifikacji niezbędnych pracowników oraz możliwości obciążenia ich pracą w godzinach nadliczbowych lub zatrudniania dodatkowego personelu;
  • wytyczanie norm i celów – co do wyników, terminów, jakości i wszelkich innych aspektów pracy, gdzie wyniki powinny być planowane, mierzone i kontrolowane;
  • planowanie działań – ustalanie w jaki sposób praca powinna być wykonana, oraz planowanie konkretnych operacji, określenie niezbędnych programów działań;
  • planowanie zapotrzebowania materiałowego  – ustalanie jakie materiały są niezbędne do realizacji zadań oraz dbanie o to, by były dostępne we właściwych ilościach i we właściwym czasie;
  • planowanie niezbędnego wyposażenia – tj. maszyn i urządzeń oraz rozplanowanie zadań w czasie i przestrzeni
  • ustalanie budżetu.

Większość planowania dokonywanego przez menedżera  jest po prostu kwestią systematycznego myślenia i posiłkowania się zdrowym rozsądkiem.

W planowaniu jako  procesie niezbędnym do osiągnięcia założonych celów i zadań, potrzebnych sił i środków, ułożenie ich w kolejności czasowej i rozmieszczeniu przestrzennym – duże znaczenie ma tzw. procedura podejmowania decyzji, a więc tryb racjonalnego wyboru  optymalnego wariantu rozwiązania.