Nie jest odkryciem, że większość działań człowieka wymaga komunikowania się z innymi ludźmi. Dotyczy to w równej mierze naszego życia osobistego, pracy zawodowej, jak też działań społecznych. Mimo, że ludzie komunikują się od tysięcy lat, badania nad komunikacją i rozwój odrębnej dyscypliny naukowej zajmującej się tym zagadnieniem datuje się od lat 60-tych naszego wieku. Niemniej rozwija się ona dynamicznie czerpiąc materiały, dowody i teorie z takich dziedzin nauki jak socjologia, psychologia, lingwistyka, historia, ekonomia, teoria informacji, cybernetyka itp. Jest więc polem współpracy specjalistów z różnych dziedzin i stanowi przedmiot interdyscyplinarny. Teoria komunikacji znajduje coraz większe zastosowanie w dziedzinie organizacji i zarządzania, zarówno od strony sprawnej realizacji funkcji kierowniczych, jak i podnoszenia efektywności przepływu informacji w organizacjach. Większość współczesnych teorii z zakresu organizacji i zarządzania podkreśla, że sprawny system komunikacji to jeden z najważniejszych elementów każdej organizacji – to jej krwiobieg.
Słowo komunikacja wywodzi się z łacińskiego słowa communicare, co oznacza dzielić się, brać udział. Komunikacja to proces, w którym ludzie dążą do porozumienia się za sprawą komunikantów w danym czasie. Zachodzi pomiędzy minimum dwojgiem ludzi, będących we wzajemnej zależności i posiadających możliwość połączenia się.
Można mówić o komunikacji wewnętrznej, zachodzącej pomiędzy poszczególnymi członkami organizacji, zespołami, zarządem a szeregowymi członkami itp., jak też komunikacji zewnętrznej pomiędzy organizacją a jej otoczeniem. Posiadanie przez organizację sprawnego i efektywnego systemu komunikacji jest tym ważniejsze, im bardziej ma ona skomplikowaną i hierarchizowaną strukturę oraz większe rozmiary i szerszy zasięg działania.
Umiejętność komunikowania się nabiera ostatnimi czasy coraz większego znaczenia. Odgrywa ona ważną rolę zwłaszcza w tych dziedzinach życia, w których istnieje konieczność oddziaływania na ludzi. Prawidłowość tą potwierdzają prowadzone badania. Wynika z nich na przykład, że wiedza techniczna aż w 90% umożliwia awans pracownikom szeregowym i jedynie w 20% osobom zajmującym stanowisko dyrektorskie. Awans tej drugiej grupy osób aż w 80% uzależniony jest od umiejętności kierowania ludźmi, a więc przede wszystkim od właściwego porozumiewania się z nimi. Wreszcie w mniejszym stopniu, bo w 50%, czynnik ten przesądza o awansie na stanowiskach kierowniczych.
Można zatem stwierdzić, że im wyższy szczebel zarządzania, a co za tym idzie, im większy zakres oddziaływania na ludzi, tym istotniejsza staje się umiejętność komunikowania się. Szczególne znaczenie ma ona w negocjacjach. Wiele z nich nie kończy się zawarciem umowy nie dlatego, że było ono niemożliwe, lecz dlatego, że uczestniczący w nich strony nie potrafiły się ze sobą porozumieć
W pracy tej zaprezentuje istotę interpersonalnego komunikowania się, jego etapy, podstawowe prawa, motywy, którymi kierują się partnerzy podczas wspomnianego procesu oraz funkcje, które może on spełniać. Przybliżę tu podstawowe komponenty procesu komunikowania się, m.in. takie jak: źródło, wiadomość, kanał, szum, sprężenie zwrotne, kontekst sytuacyjny. W celu zrozumienia procesów, poprzez które rozpoczynamy i utrzymujemy nasze interpersonalne relacje z innymi ludźmi.